Koncern General Motors w 1966 r. przedstawił Chevroleta Camaro, a rok później jego „bliźniaka” Pontiaca Firebird. Powstały 4 generacje tego ostatniego, produkowane aż do 2002 r.

Fabryka Pontiaca otrzymała swą nazwę od miasta w stanie Michigan, które z kolei pochodziło od imienia znanego indiańskiego wodza Siuksów. Od 1926 r. produkuje samochody ze sportowym zacięciem w średnim przedziale cenowym. Najdłużej produkowanym samochodem tej klasy był właśnie Firebird (co oznacza „ognistego ptaka”) z napędem na tylne koła, jeden z propagatorów sportowego image marki Pontiac.
Pierwsza Generacja:
lutym 1967 r. Pontiac zaprezentował dwudrzwiowe coupe i kabriolet Firebird. Samochód, który otrzymał swą nazwą po trójce prototypów turbo GM z lat 1954 – 1958 bazował na Chevrolecie Camaro, ponieważ zachował jego środek dodając własny, interesująco ukształtowany przód i tył. Przednia maska z wyrazistym chromowanym grillem zajmowała cały przód pojazdu, wskutek czego podwójne reflektory musiały być umieszczone pod spodem. Atrakcyjnym stylistycznie elementem były rekinie skrzela przed tylnymi kołami. Ducha Camaro widać było także w kabinie z charakterystycznym kokpitem skierowanym do dołu (podobny miały także Corvetty 3 generacji).
Firebird i Camaro korzystały z identycznej płyty podłogowej F (F-body), ale pod maskami pracowały własne konstrukcje. Pontiac użył mocnych jednostek napędowych typu LeMans i Tempest. W ofercie znalazło się 5 silników: od rzędowego 6-cylindrowego 3,8 l (165 KM) aż po widlasty 8-cylindrowy 6,6 l (400 cali sześciennych) o mocy 325 KM. Podstawowe wersje Firebirda napędzane były sześciocylindrowym OHC (w wersji Sprint dysponującym mocą 215 KM), którego osiągi były lepsze niż bazowych modeli Chevroleta Camaro. Agregat był sprzężony z ręczną skrzynią biegów o 3 lub 4 przełożeniach oraz dwubiegowym automatem Powerglide.
Większość nabywców nowego Firebirda '67 preferowała jednak jednostki V8. Były to konwencjonalne silniki z rozrządem OHV o spektrum mocy od 250 KM, poprzez wersję H.O. (High Output) o wyższym stosunku kompresji (285 KM) do „bestii“ o wzmiankowanej już mocy 325 KM. Za dopłatą 600 dolarów można było otrzymać wersję Ram Air z wlotem powietrza umiejscowionym na masce i zwiększoną mocą w wyższym rejestrze obrotów. Ośmiocylindrowe modele oferowano z tymi samymi przekładniami, jak wersje z mniejszymi silnikami z tą różnicą, że do tych pierwszych można było zamówić 3-biegową skrzynię automatyczną Turbohydramatic.



Druga Generacja:
Firebird 1993 zadebiutował nowym, charakterystycznym nadwoziem wyraźnie zorientowanym na aerodynamikę zbudowanym z kompozytów. Podwozie w dużej części pochodziło od poprzednika, a paleta silników ograniczyła się do dwóch jednostek napędowych: nowego V6 3,4 litra (160 KM) i w wersji LT1 – klasycznego 5,7-litrowego V8 typu „small-block“ o mocy 275 KM.
Firebird znowu był oferowany w 3 wersjach wyposażenia – podstawowej, Formula i Trans Am. W 1994 r. przywrócono produkcję wersji otwartej i zgodnie z najlepszymi tradycjami, kolejną rocznicę uświetnił model 25th Anniversary Trans Am. Model Trans Am GT posiadał niezwykle bogate wyposażenie seryjne ze skórzaną tapicerką i 6-biegową skrzynią biegów włącznie. Coupe było sprzedawane w wersji targa, z demontowalnymi elementami części dachu.
W 1995 r. Firebirda wyposażono w widlasty silnik o 6 cylindrach i zwiększonej do 3,8 l pojemności (200 KM), a nieco później zwiększyła się o 10 KM moc jednostki V8, która w przypadku wersji o nowym oznaczeniu Ram Air przekroczyła w końcu granicę 300 KM (silnik był oferowany w odmianach Formula i Trans Am WS6). Nie było to jednak ostatnie słowo Pontiaca. W roku modelowym 1998 Firebirdy otrzymały nowy przód i przede wszystkim aluminiowe silniki LS-1 V8 o mocy 305 KM (wersja WS6 320 KM). Jednostki te, używane również w Chevrolecie Corvette, były najlepszymi, jakimi kiedykolwiek dysponował model Firebird.